"მე და ჩემი ცოლი ბევრჯერ ავირიეთ, ახლა საბოლოოდ... რაც შეეხება შვილებს, გოგო ევროპაში სწავლობდა, ბიჭმა სკოლა ახლა დაამთავრა" - ლევან ყოჩიაშვილი ოჯახსა და შემოქმედებითი პაუზაზე

ცნო­ბი­ლი სე­რი­ა­ლის დამ­სა­ხუ­რე­ბით, ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი გახ­და. 12 წე­ლის გან­მავ­ლო­ბა­ში მა­ყუ­რებ­ლის საყ­ვა­რე­ლი პერ­სო­ნა­ჟი აღ­მოჩ­ნდა. მთა­ვა­რი გმი­რია და სე­რი­ალს სწო­რედ მისი ფრა­ზა - "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" ჰქვია... ლე­ვან ყო­ჩი­აშ­ვილს, იგი­ვე და­თოს, "და­ქა­ლებ­ში" სხვა მსა­ხი­ო­ბებ­თან ერ­თად, ტე­ლე­ეკ­რან­ზე გა­მო­ჩე­ნა და საყ­ვა­რე­ლი რო­ლის თა­მა­ში დრო­ე­ბით აღარ უწევს. ფი­ნან­სუ­რი პრობ­ლე­მე­ბის გამო, ტე­ლე­კომ­პა­ნია "ფორ­მუ­ლამ" "და­ქა­ლებ­თან" ერ­თად, რამ­დე­ნი­მე პრო­ექ­ტი და­ხუ­რა, თუ შე­ა­ჩე­რა.

შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პა­უ­ზის დროს რაზე და­ფიქ­რდა მსა­ხი­ო­ბი და რა რო­გორ გა­და­ა­ფა­სა, ამა­ზე AMBEBI.GE-სთან ინ­ტერ­ვი­უ­ში ლე­ვან ყო­ჩი­აშ­ვი­ლი ისა­უბ­რებს:

- როცა უკვე სე­რი­ა­ლი "წა­ვი­და", სე­ზო­ნე­ბი და­ე­მა­ტა, წლე­ბიც გა­ვი­და. სცე­ნა­რი ყო­ველ­თვის ისე­თი მოქ­ნი­ლი იყო (ქეთი დევ­და­რი­ა­ნი სულ ახალ თავ­გა­და­სავ­ლებს გვთა­ვა­ზობ­და), მო­დუ­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბაც არ გვქონ­და და მუდ­მი­ვად სა­ინ­ტე­რე­სო იყო. ამ­ბე­ბი იც­ვლე­ბო­და. ამას­თან მა­ყუ­რებ­ლის დიდი გულ­შე­მატ­კივ­რო­ბა, მხარ­და­ჭე­რა, მათი მო­ლო­დი­ნი ჩვენ­ზე მოქ­მე­დებ­და. ძა­ლას გვაძ­ლევ­და, რაც შე­მოქ­მე­დე­ბა­ზე ცხა­დია, აი­სა­ხე­ბო­და. ამის ფონ­ზე პრო­ექ­ტი სა­ხალ­ხოდ იქცა. ჩვენც მივ­ყვე­ბო­დით იმ შე­თან­ხმე­ბას, რომ ყო­ფი­ლი­ყო გა­სა­გე­ბი, ში­ნა­უ­რუ­ლი, ბუ­ნებ­რი­ვის გარ­და სა­ნა­ხა­ობ­რი­ვი. ადა­მი­ა­ნებს მისი ყუ­რე­ბის სურ­ვი­ლი უნდა ჰქო­ნო­და, რაც ამ­დე­ნი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში მო­ხერ­ხდა. 19 სე­ზო­ნი და 12 წელი სე­რი­ა­ლის­თვის დიდი დროა.

- ახლა პრო­ექტს რა ად­გი­ლი უკა­ვია თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ასე იყო სულ - ცხოვ­რე­ბა­ში რა­ი­მე ეპი­ზო­დი თუ სი­ტუ­ა­ცია მო­მე­წო­ნე­ბო­და, ვფიქ­რობ­დი, სე­რი­ალ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას ის რო­გორ გა­მო­მად­გე­ბო­და. სე­რი­ალ­მა ბევ­რი დრო წა­ი­ღო, ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა მო­იც­ვა, ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლი გახ­და. ამა­სო­ბა­ში და­ი­ზარ­დნენ ჩვე­ნი თუ სხვი­სი შვი­ლე­ბიც... მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, ყო­ველ გა­და­ღე­ბა­ზე მა­ინც ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი, მა­ნამ­დე სცე­ნარს ვე­ლო­დე­ბო­დი, რომ წა­მე­კი­თხა. ამას­თან, სე­რი­ალ­ზე არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მსა­ხი­ო­ბე­ბი მუ­შა­ობ­დნენ, რომ­ლე­ბიც ერ­თმა­ნეთ­თან თა­ვი­დან­ვე შე­თა­მაშ­დნენ. ანა ტყე­ბუ­ჩა­ვა­ზე აღა­რა­ფერს ვამ­ბობ, მარ­თლაც ერ­თმა­ნე­თის ნა­წი­ლე­ბად ვი­ქე­ცით. როცა რა­ღაც ამ­დენ ხანს ასე გრძელ­დე­ბა და ორი­ვე მხა­რე ერ­თმა­ნე­თის­თვის არ არის, არა­ფე­რი გა­მო­ვა. ჩვენ ერ­თმა­ნეთს არ შე­ვეჩ­ვი­ეთ, არც გავ­თა­მამ­დით და არც სე­რი­ა­ლის პო­პუ­ლა­რო­ბამ არ მოგ­ვა­დუ­ნა.

- ისე მოხ­და, რომ თქვე­ნი პერ­სო­ნა­ჟის სა­ხე­ლით ახლა მეც კი მოგ­მარ­თეთ...

- მა­გას ვე­რა­ფერს ვუ­ზამთ. ძა­ლი­ა­ნაც მი­ხა­რია. ასე რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, სა­წყე­ნი ეს იქ­ნე­ბო­და. ეს სე­რი­ა­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის ოჯა­ხებ­ში ისე შე­ვი­და, იმ­დე­ნად გულ­თან მი­ი­ტა­ნეს, რომ ბევ­რს ნამ­დვი­ლი ეგო­ნა. ერ­თმა მკი­თხა, სა­და­უ­რი გო­ცი­რი­ძე­ე­ბი ხარ­თო? მას ასე სჯე­რა და რა უნდა უპა­სუ­ხო?! კბი­ლის ექი­მის ის­ტო­რი­ის დროს ერთი ამ­ბა­ვი ატყდა, მაგ­რამ სე­რი­ა­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გუ­ლებ­სა და სუ­ლებ­ში შე­ვი­და და გულ­შე­მატ­კივ­რო­ბაც ეს არის.

- ე.ი. რაჭ­ვე­ლებ­მა თა­ვი­სად მი­გიჩ­ნი­ეს. თქვენს რე­გი­ონ­ში, დე­დოფ­ლის­წყა­რო­ში რას ამ­ბობ­დნენ?

- იქ, სა­დაც გა­ვი­ზარ­დე, სკო­ლა და­ვამ­თავ­რე, სა­ი­და­ნაც თბი­ლის­ში წა­ვე­დი, ჩე­მით ძა­ლი­ან ამა­ყო­ბენ. დე­დოფ­ლის­წყა­რო­ში სა­პა­ტიო მო­ქა­ლა­ქედ და­მა­სა­ხე­ლეს. სა­სი­ა­მოვ­ნოა, როცა ადა­მი­ა­ნებს იმე­დებს გა­უ­მარ­თლებ. ეს შენი საქ­მის უკე­თე­სად გა­კე­თე­ბის­თვის ძა­ლას გაძ­ლევს.

- სე­რი­ა­ლის მთა­ვარ პერ­სო­ნა­ჟო­ბას გა­მარ­თლე­ბად მი­იჩ­ნევთ, ანუ იმას, რომ ამ როლ­ზე თქვენ და­გამ­ტკი­ცეს?

- რა თქმა უნდა, რომ ამ ყვე­ლა­ფერს სა­ვარ­ძლი­დან არ ვუ­ყუ­რე და იქ ვი­ყა­ვი. ეს რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, გული ძა­ლი­ან დამ­წყდე­ბო­და. ვფიქ­რობ, დიდი დრო დას­ჭირ­დე­ბა, შე­იქ­მნას (რა თქმა უნდა, შე­იქ­მნე­ბა), ასე­თი ხა­რის­ხით და ასე­თი სიყ­ვა­რუ­ლით რა­ი­მე ახა­ლი პრო­ექ­ტი, რომ სა­ხალ­ხო სე­რი­ა­ლად იქცა. მარ­თლა გა­მარ­თლე­ბა და ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, რომ ასეთ პრო­ექ­ტში მოხ­ვდე­ბი, - იქ ხომ მუ­შა­ობ, ვი­თარ­დე­ბი და სწავ­ლობ. "და­ქა­ლებს" არა­ვის­ზე ნაკ­ლე­ბი არ­ტის­ტე­ბი არ თა­მა­შო­ბენ. აქ ვინც იმუ­შა­ვა, დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა და­აგ­რო­ვა. პრო­ექ­ტი უც­ბად, იმ წუთ­ში აქ და ახლა კეთ­დე­ბო­და. ამას კი­დევ სხვა მო­ბი­ლი­ზა­ცია, კონ­ცენ­ტრა­ცია გა­მოც­დი­ლე­ბა სჭირ­დე­ბა.

- როცა "თე­ატ­რა­ლურ­ში" სწავ­ლობ­დით, სა­მო­მავ­ლოდ რას ფიქ­რობ­დით, რის გა­კე­თე­ბა გინ­დო­დათ?

- ასე­თი ხუმ­რო­ბა იყო, რომ სა­ხალ­ხო არ­ტის­ტე­ბად აბა­რე­ბენ, მე­ო­რე კურ­სზე დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი არ­ტის­ტე­ბი არი­ან და მე­სა­მე კურ­სზე - უბ­რა­ლოდ მსა­ხი­ო­ბე­ბი არი­ან, მე­ხუ­თე კურ­სზე კი ხვდე­ბი­ან, რომ ყვე­ლა­ფე­რი მხო­ლოდ იწყე­ბა. ალ­ბათ, ყვე­ლა მა­გა­ზე ფიქ­რობს, რომ ცნო­ბილ გახ­დეს, პრო­ფე­სია რა­ღაც ხა­რისხში მო­იყ­ვა­ნოს. პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა აი­ღოს, რომ აკე­თოს რა­ღაც კარ­გად. სა­შუ­ა­ლო ვერ იქ­ნე­ბი, ამ პრო­ფე­სი­ას ეს ახ­ლავს. თუმ­ცა თა­ვი­დან ვერ იგებ, ვინ რისი გამ­კე­თე­ბე­ლია, ეს მერე მო­დის. ჩემ შემ­თხვე­ვა­ში მეტ-ნაკ­ლე­ბად რა­ღაც­ნა­ი­რად გა­მო­ვი­და.

- პრო­ფე­სი­უ­ლად გული რა­მე­ზე გწყდე­ბათ?

- სე­რი­ალ­მა ბევ­რი დრო წა­ი­ღო, ბევრ რა­მე­ზე მაქვს უარი ნათ­ქვა­მი, მათ შო­რის, თე­ატრზეც. "და­ქა­ლე­ბი" რომ და­ვი­წყეთ, სე­რი­ა­ლე­ბის გახ­მო­ვა­ნე­ბი­დან ავ­დე­ქი, დიდი დრო მიჰ­ქონ­და, შვი­ლე­ბიც პა­ტა­რე­ბი იყ­ვნენ. მა­შინ არც ამ­დე­ნი მსა­ხი­ო­ბი იყო სე­რი­ალ­ში, ცო­ტა­ნი ვი­ყა­ვით, - მე და ანა ლა­მის იქ ვცხოვ­რობ­დით. ერთი 4 წელი ასე იყო. სა­ბო­ლო­ოდ სე­რი­ა­ლის სა­ხით ისე­თი რამ გა­კეთ­და, რომ გული არა­ფერ­ზე მწყდე­ბა.

- გარ­და თქვე­ნი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მი­სა და არ­ტის­ტიზ­მი­სა, ხმი­თაც გა­მო­ირ­ჩე­ვით. სა­ხა­სი­ა­თო ხმა გაქვთ და შე­სა­ბა­მი­სად არ­ხის ხმაც ხართ...

- ოჯახ­ში კა­ცებს - მა­მას, ჩემს ძმებს, მე გე­ნე­ტი­კუ­რად გვაქვს კარ­გი ხმა. ჩემი ხმა რა­ღაც­ნა­ი­რად ლი­რი­კუ­ლი ბა­რი­ტო­ნია, ცოტა ხრინ­წით. მერე ხომ სწავ­ლობ რა­ღა­ცებს და ამი­ტომ ეს მა­ინც უკვე და­ყე­ნე­ბუ­ლი ხმაა. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბი­ვით არ ვლა­პა­რა­კობთ. მა­ინც გა­მოთ­ქმით, ბგე­რე­ბი უნდა გა­იხ­სნას. ეს ყვე­ლა­ფე­რი გახ­მო­ვა­ნე­ბის დრო­საც მუ­შავ­დე­ბა. მერე დრო, ასა­კი, სი­გა­რე­ტიც მოქ­მე­დებს... ჩემი მე­ტყვე­ლებს პე­და­გო­გე­ბი იყ­ვნენ ცი­ცი­ნო კო­ბი­აშ­ვი­ლი, ზინა კვე­რენ­ჩხი­ლა­ძე და მე­სა­მე კურ­სზე მხატ­ვრულ კი­თხვას - მურ­მან ჯი­ნო­რია მას­წავ­ლი­და.

- თა­ვი­სუ­ფალ დროს რის კე­თე­ბა გიყ­ვართ?

- თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო ნაკ­ლე­ბად მქონ­და და მაქვს. სულ რა­ღაც საქ­მეს ვა­კე­თებ. ალ­ბათ აქ, ჩემ­თან დე­დოფ­ლის­წყა­რო­ში მშობ­ლებ­თან მიყ­ვარს ყოფ­ნა, ახ­ლაც აქ ვარ. ბავ­შვო­ბი­დან მტრე­დე­ბი მიყ­ვარ­და და მტრე­დე­ბი ისევ მყავს, მსი­ა­მოვ­ნებს მათი ღუ­ღუ­ნი...

- ეკ­რა­ნუ­ლი შვი­ლე­ბის გაზ­რდა­ში შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ წვლი­ლი თქვენც მი­გი­ძღვით. ქეთა ორ­ბე­ლა­ძე 4 წლის ასაკ­ში გა­ი­ცა­ნით და ახლა უკვე სკო­ლა და­ამ­თავ­რა და აბი­ტუ­რი­ენ­ტია...

- კი, მე და ანას წვლი­ლი მარ­თლაც მიგ­ვი­ძღვის, ჩვენ­თან დიდ დროს ატა­რებ­დნენ. ქეთა უკვე სე­რი­ა­ლის მსა­ხი­ო­ბი იყო, სკო­ლა­ში რომ პირ­ვე­ლად შე­ვი­და. ანამ ბევ­რი იმუ­შა­ვა ჯგუფ­თან ერ­თად, ტექ­სტთან მუ­შა­ო­ბა­ზე ამე­ცა­დი­ნებ­და. დიდი შრო­მა მი­უ­ძღვის მათ სე­რი­ალ­ში ფე­ხის ად­გმა­ში. ეს ბავ­შვე­ბი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვე­ბი არი­ან. გი­ორ­გი (ჯეკო) უც­ბად გა­მორ­ჩე­უ­ლად კარ­გი ახალ­გაზ­რდა კაცი დად­გა. ორი­ვე ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. თი­თო­ე­უ­ლი ჩემი ნა­წი­ლია, სულ მინ­და ვაქო, ვე­ფე­რო. მათ­ზე სულ ვღე­ლავ და მათი ამ­ბე­ბი მა­ინ­ტე­რე­სებს. ორი­ვეს წინსვლას ვუ­სურ­ვებ.

- თქვენს შვი­ლებ­ზეც მოგ­ვი­ყე­ვით. ვიცი, რომ ბიჭ­მაც სკო­ლა წელს და­ამ­თავ­რა. სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში შვი­ლე­ბის წარ­მა­ტე­ბა­ზე წერთ ხოლ­მე...

- კი, მარ­თლა კარ­გე­ბი არი­ან. კე­სუ­ნა უკვე დი­დია, 25 წლის არის. კარ­გი შვი­ლია და საკ­მა­ოდ ჭკვი­ა­ნი, რაც ძა­ლი­ან მი­ხა­რია. სკო­ლა მე­დალ­ზე და­ამ­თავ­რა, მერე ჯი­პა­ში სა­ერ­თა­შო­რი­სო სა­მარ­თალ­ზე ჩა­ა­ბა­რა და წარ­მა­ტე­ბით და­ამ­თავ­რა. მა­გის­ტრა­ტუ­რა სა­ჯა­რო მარ­თვა­ში გა­ი­ა­რა, მა­გის­ტრა­ტუ­რის ბოლო კურ­სი ევ­რო­პა­ში და­ამ­თავ­რა, პო­ლო­ნე­თის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში. წიგ­ნი­ე­რი ადა­მი­ა­ნია, მი­თი­თე­ბა არას­დროს არა­ფერ­ზე სჭირ­დე­ბო­და. იცო­და, რა უნ­დო­და, რის­კენ მი­დი­ო­და, რომ ამას შრო­მა უნ­დო­და. ვა­სი­კოს, ჩემს ბიჭს, მისი სა­ხით კარ­გი მა­გა­ლი­თი ჰქონ­და. ვა­სი­კოს მა­მა­ჩე­მის სა­ხე­ლი ჰქვია. სან­დო კა­ცია, რა­ღაც­ნა­ი­რი წე­სი­ე­რი, სა­სი­ა­მოვ­ნო, ვარ­ჯი­შობს, სწავ­ლობს. ვნა­ხოთ ახლა, რა იქ­ნე­ბა, გა­მოც­დე­ბი გვაქვს წინ. 12 ივ­ნისს ბან­კე­ტი ჰქონ­და. კე­სოს­თან ერ­თად ბიზ­ნე­სის ად­მი­ნის­ტრი­რე­ბა აირ­ჩია.

- ე.ი. მსა­ხი­ო­ბო­ბა არც ერ­თმა გა­და­წყვი­ტა, ხომ?

- არა. ვა­სი­კო ჩვე­ნებს გა­და­ღე­ბუ­ლი ჰყავთ "და­ქა­ლებ­ში". 2 სე­რი­ა­ში ითა­მა­შა, მგო­ნი, მე­ცხრე სე­ზონ­ზე. პა­ტა­რა იყო, ცხო­ვე­ლე­ბის ის­ტო­რი­ა­ში მო­ნა­წი­ლე­ობ­და, ქუ­ჩის ძაღ­ლებს რომ უვ­ლიდ­ნენ. მერე, რა­ღაც დრო­ის შემ­დეგ ისევ და­უ­ძა­ხეს, უარი მი­თხრა. არ წა­მო­ვი­და. მოკ­ლედ, მსა­ხი­ო­ბო­ბა არც ერთს არ ნდო­მე­ბია.

- რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვთ მათ­თან?

- მე და კე­სუ­ნა ერ­თად გა­ვი­ზარ­დეთ. 20 წლის ვი­ყა­ვი, რომ გაჩ­ნდა. თა­ნა­ტო­ლე­ბი­ვით ვართ. მასა და ვა­სი­კოს შო­რის სხვა­ო­ბა 9 წე­ლია. მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს, ძმა­კა­ცე­ბი ვართ. ჩემ­ში სიმ­კაც­რე­ე­ბი და რა­ღაც ასე­თი არ ახ­სოვთ. თან ეს მათ არც სჭირ­დე­ბათ გე­ნე­ტი­კუ­რად ნორ­მა­ლუ­რე­ბი არი­ან. თუ რა­ღაც რჩე­ვას მივ­ცემ და მა­თაც მო­უს­მენ - ასე­თი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს. დიდი ჯაჯ­გუ­რი და ჭი­და­ო­ბა არას­დროს გვქო­ნია.

"ნი­კო­ლო­ზის კი­თხვე­ბის“ მო­რი­გი გა­და­ცე­მის ანონ­სი და­ი­დო, სა­დაც სტუ­მა­რი თქვენ ხართ. ანონსში არის ეპი­ზო­დი, სა­დაც სა­უბ­რობთ ცოლ­თან და­შო­რე­ბა­ზე. ეს ეპი­ზო­დი მთელ­მა ინ­ტერ­ნეტ-პორ­ტა­ლებ­მა აი­ტა­ცეს...

- კი, მეც ვნა­ხე, მაგ­რამ პრო­მოს­თვის ინ­ტერ­ვი­უს ერთ-ერთი ეპი­ზო­დია აღე­ბუ­ლი. ამას­თან, ეს არ არის ახა­ლი ამ­ბა­ვი. ხომ გე­უბ­ნე­ბით, ის ეპი­ზო­დი ანონ­სის­თვის არის, თო­რემ გა­და­ცე­მა­ში ბავ­შვო­ბი­დან და­წყე­ბუ­ლი დღე­ვან­დლამ­დე იმ­დენ რა­ღა­ცა­ზე ვლა­პა­რა­კობთ. მე­დი­ის ასე­თი გა­ო­ცე­ბა გა­მიკ­ვირ­და, რად­გან ძვე­ლი ამ­ბა­ვია. ხომ ნა­ხეთ, ფო­ტო­ე­ბიც, ძვე­ლია და ად­რინ­დე­ლი. წე­ლი­წად­ზე მე­ტია, რაც ოჯა­ხი­დან წა­მო­სუ­ლი ვარ. ბევ­რჯერ ავი­რი­ეთ, მაგ­რამ ახლა სა­ბო­ლო­ოდ. მთელ­მა ქვე­ყა­ნამ იცის ეს, დე­დოფ­ლის­წყა­რო­ში მარ­ტო 36.000 კაცი ცხოვ­რობს. ერ­თმა­ნეთს მშვი­დო­ბი­ა­ნად დავ­ცილ­დით. მერე ხალ­ხი რა­ღა­ცებს წერ­და, ყვე­ლა კო­მენ­ტა­რი არ წა­მი­კი­თხავს... იქვე იმა­ვე პრო­მო­ში ვამ­ბობ, "არ მჯე­რო­და, მსა­ხი­ო­ბე­ბი რომ ამ­ბობ­დნენ, რა­საც ვთა­მა­შობთ, ის გვე­მარ­თე­ბა, მე­გო­ნა, იპ­რან­ჭე­ბოდ­ნენ"... ოღონდ, ამას ვამ­ბობ ძველ ამ­ბავ­ზე, და­ახ­ლო­ე­ბით 7 წლის წი­ნან­დელ­ზე, მაგ­რამ ანონ­სი ანონ­სია...