4 წლის აიდა დედას ჭურჭლის სარეცხ მანქანასა და კარადას შორის ჩაუსვამს, ასე გადარჩა" - რას ჰყვება იზმირში მცხოვრები ქართველი სტიქიის შედეგებზე

თურ­ქმა მაშ­ვე­ლებ­მა რამ­დე­ნი­მე ათე­უ­ლი სა­ა­თი­ა­ნი ძებ­ნის შემ­დეგ, 3 და 4 წლის გო­გო­ნე­ბი ნან­გრე­ვე­ბი­დან სრუ­ლი­ად უვ­ნებ­ლე­ბი გა­მო­იყ­ვა­ნეს.

"სასწაული, სახელად აიდა" და "ბეტონზე ამოსული ყვავილი" - ასე უწოდებს თურქული მედია ცოცხლად გადარჩენილ მცირეწლოვანებს, რომლებმაც ნანგრევებში 91 და 65 საათი გაატარეს.

"3 წლის ელიფს, რო­მელ­საც მაშ­ვე­ლე­ბი 65 სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში ეძებ­დნენ, მათ სახ­ლის გეგ­მას მამა უხა­ზავ­და, პოვ­ნა რომ გა­ად­ვი­ლე­ბო­დათ, თა­ვა­დაც იქ იდგა, ბავ­შვი რომ გა­მო­იყ­ვა­ნეს, ისე­თი რე­აქ­ცია ჰქონ­და, ცო­ცხალს აშ­კა­რად არ ელო­და და სრუ­ლი­ად უვ­ნე­ბე­ლი რომ და­ი­ნა­ხა, მუხ­ლებ­ზე და­ე­ცა და სი­ხა­რუ­ლის­გან გი­ჟი­ვით ტი­რი­ლი და­ი­წყო. რო­გორც ვიცი, იმ ბავ­შვის დედა სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში წევს. ოჯა­ხის სხვა წევ­რე­ბის ბედი არ ვიცი. რაც შე­ე­ხე­ბა, 4 წლის აი­დას,რო­გორც მი­თხრეს, გო­გო­ნას დედა და­ე­ღუ­პა. გვა­მიც ამო­იყ­ვა­ნეს უკვე... ყვე­ლა ტი­რო­და, რო­გორც თა­ვის ახ­ლო­ბელს. ძა­ლი­ან მძი­მე სა­ნა­ხა­ვი იყო. შვი­ლი, შე­და­რე­ბით უსაფრ­თხო ად­გი­ლას ჩა­უს­ვამს, ჭურ­ჭლის სა­რე­ცხ მან­ქა­ნა­სა და კა­რა­დას შო­რის, კუ­თხე­ში, ზე­მო­დან კი კედ­ლის ფილა სიბ­რტყე­ზე და­ე­ცა.

რო­გორც კი გა­მო­იყ­ვა­ნეს, დედა და საჭ­მე­ლი მო­ი­თხო­ვა, აირა, ანუ დედი სა­ხე­ლი და კოფ­თე, (კოტ­ლე­ტი) მინ­დაო. მერე წყა­ლი მინ­დაო, თქვა... ძა­ლი­ან ში­ო­და და წყუ­რო­და. მარ­თლა წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, 30 ოქ­ტომ­ბრის შუ­ა­დღის შემ­დეგ, რო­გორ გაძ­ლო ამ­დე­ნი ხანი ასე, ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში. მი­უ­ხე­და­ვად ამ სტრე­სი­სა, რომ გა­მო­იყ­ვა­ნეს, იღი­მო­და. მაშ­ვე­ლი ჰყვე­ბო­და, რა­ღაც ფა­ი­ფუ­რის კოვ­ზი მომ­ხვდა ხელ­ში, მტვრის მასა რომ გა­მეწ­მინ­და და სწო­რედ მას ჩა­ავ­ლო ხელი აი­და­მო... მუ­შა­ო­ბის დროს, მაშ­ვე­ლე­ბი და მო­ხა­ლი­სე­ე­ბი სულ ყვი­რი­ან, რომ ნან­გრე­ვებ­ში მო­ყო­ლილ ადა­მი­ა­ნებს ხმა გა­ა­გო­ნონ, აქ ვართ და თუ ვინ­მეა შეგ­ვე­პა­სუ­ხე­თო... მაშ­ვე­ლი ისე­თი ბე­დი­ე­რი იყო, ლო­ყა­ზე აკო­ცა, ეს ჩანს ფო­ტო­ზე. რომ გა­მო­იყ­ვა­ნა. აიდა იღი­მო­და, იმ მაშ­ველ ბიჭს კი, მტვრი­ან და ჭუ­ჭყი­ან სა­ხე­ზე სი­ხა­რუ­ლის, ბედ­ნი­ე­რე­ბის, ემო­ცი­ე­ბის ცრემ­ლე­ბი ღა­რე­ბი­ვით გას­დევ­და. აი­დას ღი­მილ­მა ყვე­ლა­ნი შოკ­ში ჩაგ­ვაგ­დო. მა­საც მამა დახ­ვდა. ისიც მიც­ვა­ლე­ბულს ელო­და და წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი ემო­ცია ჰქონ­და. უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი გა­და­არ­ჩი­ნეს, მო­ხუ­ცე­ბი, უფ­რო­სე­ბი, ბავ­შვე­ბის გა­დარ­ჩე­ნას სხვა ემო­ცია ჰქონ­და. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ ძაღ­ლიც გა­და­არ­ჩი­ნეს, რო­მე­ლიც თავ­შე­სა­ფარ­ში გა­და­იყ­ვა­ნეს.

ახ­ლა­ხან, 14 წლის ბიჭი გა­და­არ­ჩი­ნეს. რო­დე­საც დედა ელა­პა­რა­კე­ბო­და, მა­შინ მოჰ­ყვა მი­წისძვრა­ში და ტე­ლე­ფო­ნი ხელ­ში შერ­ჩა... ნან­გრე­ვე­ბი­დან და­რე­კა 112-ში, აქ ვარ, და ცო­ცხა­ლი ვარო, ვი­დე­ოც გა­და­ი­ღო რა ხდე­ბო­და მის გარ­შე­მო და გა­მოგ­ზავ­ნა. ისე იყო ჩა­კე­ტი­ლი ნან­გრე­ვებ­ში, რომ მაშ­ვე­ლებს იქა­უ­რო­ბის გა­საწ­მენ­დად, ახ­ლოს მი­სას­ვლე­ლად, ძა­ლი­ან მძი­მე სა­მუ­შა­ოს ჩა­ტა­რე­ბა დას­ჭირ­დათ. მო­ზარდს ეს­მო­და მათი ხმა და ერთ-ერთ მაშ­ველს ეხ­ვე­წე­ბო­და, არ­სად წახ­ვი­დე, ჩემ­თან იყა­ვი, არ მი­მა­ტო­ვოო", - ყვება "ამბები.ჯი-სთან" თურ­ქეთ­ში მცხოვ­რები ქარ­თველი ნინო ჩა­ლიკი.