"ჩემი აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბა მო­ა­ხერ­ხა მის­თვის უცხო ქვე­ყა­ნა­ში..." - ამერიკელი დიპლომატისა და ქართველი ქალის თავბრუდამხვევი სიყვარულის ისტორია

სიყვარულს ხომ ეროვნება არ აქვს - ამის ნათელი მაგალითია ქართველი ქალისა და ამერიკელი დიპლომატის თავბრუდამხვევი ისტოტია...

ინგა ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა მო­უ­ლოდ­ნე­ლად 14 წლის წინ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში შე­იც­ვა­ლა. ქალი, რო­მე­ლიც მხო­ლოდ სწავ­ლა­სა და კა­რი­ე­რა­ზე ფიქ­რობ­და, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე აღ­მოჩ­ნდა... ამე­რი­კე­ლი დიპ­ლო­მა­ტის შონ ქერ­სის გრძნო­ბე­ბი იმ­დე­ნად ძლი­ე­რი იყო, რომ წყვი­ლის სიყ­ვა­რუ­ლის ის­ტო­რია სვე­ტი­ცხო­ველ­ში ჯვრის­წე­რით გაგ­რძელ­და.

შონ და ინგა ქერ­სე­ბი უკვე წლე­ბია ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რო­ბენ. მათი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა ძა­ლი­ან ფე­რა­დია, ზრდი­ან ორ შვილს, მოგ­ზა­უ­რო­ბენ. შონი ახლა თავ­დაც­ვის სფე­რო­ში მუ­შა­ობს, მე­ტის თქმა მე­უღ­ლის შე­სა­ხებ არ შე­უძ­ლია. თა­ვად კი გლო­ბა­ლურ ეტი­კეტს ას­წავ­ლის და ბედ­ნი­ე­რია, რომ მისი სრუ­ლი კურ­სი ერთ-ერთი ამე­რი­კე­ლი გე­ნერ­ლის მე­უღ­ლე­საც აქვს გავ­ლი­ლი.

- ქარ­თულ ტრა­დი­ცი­ულ ოჯახ­ში გა­ვი­ზარ­დე, მთა­ვა­რი ღი­რე­ბუ­ლე­ბით: "ყვე­ლა წარ­მა­ტე­ბა ფუ­ჭია, სათ­ნო­ე­ბის გა­რე­შე", რა­საც ჩემი მშობ­ლე­ბი ყო­ველ­დღი­უ­რად გვახ­სე­ნებ­დნენ. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ფი­ლო­სო­ფი­ის სო­ცი­ა­ლურ მეც­ნი­ე­რე­ბა­თა და ბიზ­ნეს მე­ნე­ჯმენ­ტის გა­ნათ­ლე­ბა მი­ვი­ღე. პა­რა­ლე­ლუ­რად ვსწავ­ლობ­დი უცხო ენებს და ვმუ­შა­ობ­დი თარ­ჯიმ­ნად. პა­ტა­რა ასაკ­ში რთუ­ლი იყო სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო სამ­სა­ხუ­რი­სა და სწავ­ლის და­ბა­ლან­სე­ბა. ცოტა დრო მრჩე­ბო­და მე­გობ­რე­ბი­სა და გარ­თო­ბის­თვის, თუმ­ცა ად­რე­ულ ასაკ­ში­ვე მქონ­და გა­აზ­რე­ბუ­ლი, რომ სწავ­ლა-გა­ნათ­ლე­ბა და ბევ­რი შრო­მა აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იყო წარ­მა­ტე­ბის­თვის.

- მე­უღ­ლის გაც­ნო­ბის ის­ტო­რია მოგ­ვი­ყე­ვით...

- ჩვე­ნი გაც­ნო­ბის ის­ტო­რია ფილ­მის სი­უ­ჟეტს მო­გა­გო­ნებთ. შონი სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­ვი­ცა­ნი. ჩემი იმ­ჟა­მინ­დე­ლი ცხოვ­რე­ბის წე­სი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა ნაკ­ლე­ბად მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, 23 წლის ასაკ­ში ოჯა­ხის შექ­მნა­ზე არც მი­ფიქ­რია. ერთ დღეს, მე­გო­ბარ­მა ვახ­შამ­ზე დამ­პა­ტი­ჟა, ბო­დი­ში მო­ვუ­ხა­დე და უარი ვუ­თხა­რი, რად­გან მე­ო­რე დღეს გა­მოც­დე­ბი მე­წყე­ბო­და, თუმ­ცა ბო­ლოს მა­ინც და­მი­თან­ხმა, რომ ცოტა ხნით მა­ინც მივ­სულ­ვი­ყა­ვი. ვახ­შამ­ზე მიწ­ვე­უ­ლი იყო შო­ნიც. მის­ვლის­თა­ნა­ვე გა­მეც­ნო, ბევ­რი ვი­ლა­პა­რა­კეთ, ისე­თი შეგ­რძნე­ბა და­მე­უფ­ლა, თით­ქოს დიდი ხნის მე­გობ­რე­ბი ვი­ყა­ვით. ად­ვი­ლად მი­სახ­ვედ­რი იყო, რომ მოგ­ვე­წო­ნა ერ­თმა­ნე­თი. შონი იმ დროს სამ­ხედ­რო დიპ­ლო­მა­ტი იყო, მოკ­ლე­ვა­დი­ა­ნი მი­სი­ით გახ­ლდათ სა­ქარ­თვე­ლო­ში. დამ­შვი­დო­ბე­ბი­სას მთხო­ვა, რომ მე­ო­რე დღეს შევ­ხვედ­რო­დი, რა­ზეც უარი ვუ­თხა­რი, რად­გან მთე­ლი დღე უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. მან ჩემი აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბა მე­ო­რე დღეს­ვე მო­ა­ხერ­ხა მის­თვის უცხო ქვე­ყა­ნა­ში - გა­ღი­მე­ბუ­ლი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის კა­რებ­თან დამ­ხვდა, სი­ცი­ლით მი­თხრა, რომ მთე­ლი ღამე ვერ და­ი­ძი­ნა, დაღ­ლი­ლი იყო, მაგ­რამ ასე­ვე ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი.

ასე და­ი­წყო ჩვე­ნი თავ­გა­და­სა­ვა­ლი და სიყ­ვა­რუ­ლის ის­ტო­რია. მოკ­ლე დრო­ში შეძ­ლო და­ვერ­წმუ­ნე­ბი­ნე, რომ ნამ­დვი­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი იპო­ვა. სა­ქარ­თვე­ლოს და­ტო­ვე­ბამ­დე ერთი დღით ადრე მკი­თხა, თუ სად იყო ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი და ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ად­გი­ლი, სა­დაც მე­ო­რე დღეს უნდა შევ­ხვედ­რო­დით. მუხ­ლი მო­ი­ყა­რა და მი­თხრა, რომ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ჩემ­თან გა­ტა­რე­ბა სურ­და. მკი­თხა თუ ვარ თა­ნახ­მა, რომ Mrs. Kersey და მისი მე­უღ­ლე გავმხდა­რი­ყა­ვი. და­ვი­ბე­ნი, ვთხო­ვე ცოტა დრო მო­ე­ცა, რა­ზეც მი­პა­სუ­ხა - ცოტა არა, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა და­გე­ლო­დე­ბიო... ამის შემ­დეგ უყოყ­მა­ნოდ დავ­თან­ხმდი.


მა­ლე­ვე შე­ვუ­დე­ქით სა­ქორ­წი­ლო სამ­ზა­დისს. ჩემ­თვის წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი იყო ქორ­წი­ნე­ბა ჯვრის­წე­რის გა­რე­შე, შონი კა­თო­ლი­კე იყო, შევ­თა­ვა­ზე, რომ მარ­თლმა­დი­დებ­ლუ­რად მო­ნათ­ლუ­ლი­ყო. მი­თხრა, ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რა უფ­ლის ნე­ბაა და მზად იყო ერ­წმუ­ნა ჭეშ­მა­რი­ტი ღმერ­თი.

ქორ­წი­ლის დღეს ჯერ მო­ი­ნათ­ლა და შემ­დეგ ჯვა­რი და­ვი­წე­რეთ სვე­ტი­ცხო­ველ­ში, სა­დაც წლე­ბის მერე ასე­ვე მო­ი­ნათლნენ ჩვე­ნი შვი­ლე­ბი.

- ახლა რას საქ­მი­ა­ნობთ?

- სწავ­ლას ვაგ­რძე­ლებ მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ში. ასე­ვე ვას­წავ­ლი გლო­ბა­ლურ ეტი­კეტს და ვმუ­შა­ობ ეტი­კე­ტის სკო­ლის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ზე. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ეს საქ­მე, რად­გან ადა­მი­ა­ნებს ვეხ­მა­რე­ბი, რომ გახ­დნენ უფრო თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი და არ შე­უ­შინ­დნენ გზას წარ­მა­ტე­ბი­სა­კენ.

ძა­ლი­ან ბევრ სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ან­თან მი­წევს ურ­თი­ერ­თო­ბა, ამ შე­საძ­ლებ­ლო­ბას ყო­ველ­თვის ვი­ყე­ნებ ჩემი ქვეყ­ნის და­სავ­ლე­თის­კენ ინ­ტეგ­რა­ცი­ის­თვის. ბევრ სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ა­ნებს შო­რის, ვა­შინგტონ­ში, ამე­რი­კის ერთ-ერთი გე­ნერ­ლის მე­უღ­ლე­საც აქვს ჩემ­თან და­სავ­ლუ­რი ეტი­კე­ტის სრუ­ლი კურ­სი გავ­ლი­ლი. რი­თაც გან­სა­კუთ­რე­ბით ვა­მა­ყობ. ასე­ვე, მაქვს ბლო­გი, სა­დაც ვწერ ეტი­კე­ტის, მო­დის და ცხოვ­რე­ბის წე­სის შე­სა­ხებ. წერა ბავ­შვო­ბი­დან ჩემი ჰო­ბია.

- შვი­ლე­ბის შე­სა­ხებ მოგ­ვი­ყე­ვით, რო­გორ არ­თმევთ თავს ოჯახ­სა და კა­რი­ე­რას?

- მყავს თერ­თმე­ტი წლის ქრე­ი­გი და ექ­ვსი წლის ჰოლი. ქრე­ი­გი და­კა­ვე­ბუ­ლია სპორ­ტით ძა­ლი­ან კარ­გად სწავ­ლობს და ასე­ვე გა­ტა­ცე­ბუ­ლია პლა­ნე­ტე­ბის შეს­წავ­ლით და მეც­ნი­ე­რე­ბით. ჰოლი, ამ­ჟა­მად მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე ოც­ნე­ბობს, თუმ­ცა რო­გორც ყვე­ლა ექ­ვსი წლის გო­გო­ნას ოც­ნე­ბე­ბი, მი­სიც ხში­რად იც­ვლე­ბა. შვი­ლე­ბის აღ­ზრდა, ალ­ბათ ყვე­ლა­ზე სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო საქ­მეა სამ­ყა­რო­ში, რად­გან კა­რი­ე­რა­სა და სამ­სა­ხურ­ში შე­იძ­ლე­ბა და­უშ­ვა შეც­დო­მა, რომ­ლის გა­მოს­წო­რე­ბა შე­საძ­ლე­ბე­ლია, მაგ­რამ შვი­ლე­ბის აღ­ზრდა­ში დაშ­ვე­ბუ­ლი შეც­დო­მე­ბი, სამ­წუ­ხა­როდ, გა­მო­უს­წო­რე­ბე­ლია. ბავ­შვებს ხში­რად ვუ­კი­თხავ აკა­კის "გამ­ზრდელს“, და­ნარ­ჩე­ნი უფ­ლის და მათი ბუ­ნე­ბის ნე­ბაა. რთუ­ლია და­ა­ბა­ლან­სო წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კა­რი­ე­რა და ოჯა­ხი, მაგ­რამ თუ მო­ინ­დო­მებ, შე­უძ­ლე­ბე­ლი არა­ფე­რია. ჩემი პრი­ო­რი­ტე­ტი ყო­ველ­თვის ჩემი ოჯა­ხის­კენ იხ­რე­ბა. ჩვენ გვაქვს ჩვე­ნი პა­ტა­რა "შიდა კა­ნო­ნი“, რომ ზო­მი­ე­რად ვი­ფიქ­როთ კე­თილ­დღე­ო­ბა­ზე და მეტი დრო და­ვუთ­მოთ ერ­თმა­ნეთს. რად­გან და­კარ­გულ დროს, ვე­რა­ნა­ი­რი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი კე­თილ­დღე­ო­ბა ვერ და­გიბ­რუ­ნებს. მე და ჩემს მე­უღ­ლეს ხში­რად გვი­წევს სამ­სა­ხუ­რი­დან მოგ­ზა­უ­რო­ბა, ამ დროს ვცდი­ლობთ ან მთე­ლი ოჯა­ხი წა­ვი­დეთ ერ­თად ან ერთ ერთი ჩვენ­გა­ნი მა­ინც აუ­ცი­ლებ­ლად დარ­ჩეს ბავ­შვებ­თან.


- სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლით თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბა ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი და ფე­რა­დი ჩანს. რა სირ­თუ­ლე­ე­ბი ახ­ლავს ამ იდი­ლი­ის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბას?

- გმად­ლობ, ვფიქ­რობ იდე­ა­ლუ­რი ოჯა­ხი ან ადა­მი­ა­ნი ალ­ბათ არ არ­სე­ბობს, მაგ­რამ თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს შე­უძ­ლია მისი წილი ნე­ტა­რე­ბა მო­ი­პო­ვოს და შე­იგ­რძნოს. ვცდი­ლობთ, პა­ტი­ვი ვცეთ ერ­თმა­ნე­თის მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბას. ვფიქ­რობ, იდი­ლი­ი­სა და სუ­ლი­ე­რი სიმ­შვი­დის შე­სა­ნარ­ჩუ­ნებ­ლად ყვე­ლა­ზე მარ­თე­ბუ­ლი ფორ­მა, გუ­ლახ­დი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბაა. ასე­ვე ვფიქ­რობ დის­კუ­სია თუ გაბ­რა­ზე­ბა­ში გა­და­დის გო­ნივ­რუ­ლია, რომ თემა შეც­ვა­ლო ან გა­ჩუმ­დე. ჩვე­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბით, ურ­თი­ერ­თო­ბის ასეთ­მა მიდ­გო­მამ დროს გა­უძ­ლო.


სა­ქარ­თვე­ლოს­თან ამ ეტაპ­ზე რა გა­კავ­ში­რებთ, რამ­დე­ნად ხში­რად სტუმ­რობთ სამ­შობ­ლოს.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში, მყავს ოჯა­ხი, ბევ­რი მე­გო­ბა­რი და ახ­ლო­ბე­ლი. ვცდი­ლობ წე­ლი­წად­ში ერთხელ ან თუ ევ­რო­პა­ში ვართ, ორ­ჯერ მა­ინც ჩა­მო­ვი­დე. მარ­თა­ლია ფი­ზი­კუ­რად დავ­ტო­ვე ქვე­ყა­ნა, მაგ­რამ ის ჩემი სუ­ლის ნა­წი­ლია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ 10 წე­ლია ამე­რი­კის მო­ქა­ლა­ქე ვარ და პატ­რი­ო­ტუ­ლი გან­წყო­ბით ვარ ამ ქვეყ­ნის მი­მარ­თაც, ყო­ველ­თვის სი­ა­მა­ყით ვამ­ბობ, რომ ვარ ქარ­თვე­ლი. ჩემს მე­უღ­ლეს ბევ­რი სი­კე­თე აქვს სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის გა­კე­თე­ბუ­ლი, რა­ზეც არ უყ­ვარს სა­უ­ბა­რი, თუმ­ცა მისი ასე­თი მიდ­გო­მა და სუ­ლის­კვე­თე­ბა ჩემი ქვეყ­ნის მი­მართ, ძა­ლი­ან მა­ბედ­ნი­ე­რებს.


- რო­გორც ფო­ტო­ე­ბი­დან ჩანს, მდი­და­რი გარ­დე­რო­ბი გაქვთ, იც­ვამთ გა­მორ­ჩე­უ­ლად და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლად, ვინ ზრუ­ნავს თქვენ ჩაც­მუ­ლო­ბა­ზე?

- ვფიქ­რობ, ქა­ლის გარ­დე­რო­ბი სა­შუ­ა­ლე­ბას გვაძ­ლევს და­ვი­ნა­ხოთ მისი ში­ნა­გა­ნი სამ­ყა­რო. რა თქმა უნდ,ა ბევ­რი ცნო­ბი­ლი დი­ზა­ი­ნე­რის ნივთს ნა­ხავთ ჩემს გარდდე­რობ­ში, მაგ­რამ უპი­რა­ტე­სო­ბას ვა­ნი­ჭებ იმას, რაც მიხ­დე­ბა და ვფიქ­რობ, რომ ბევ­რჯერ გა­მო­ვი­ყე­ნებ. მიყ­ვარს მხი­ა­რუ­ლი ფე­რე­ბი, ვარ­დის­ფე­რი ჩემი საყ­ვა­რე­ლი ფე­რია. ვა­შინგტონ­ში Pink Lady-ის სა­ხე­ლით მიც­ნო­ბენ.


- ეს არის ცხოვ­რე­ბა, რო­მელ­ზეც ოც­ნე­ბობ­დით? - რა არის თქვე­ნი მაქ­სი­მუ­მი, რა­საც გინ­დათ რომ კა­რი­ე­რუ­ლად მი­აღ­წი­ოთ?

- მინ­და თავ­მდა­ბა­ლი ვიყო, თუმ­ცა მქო­ნო­და შემ­დგა­რი ოჯა­ხი, ამა­ზე, რა თქმა უნდა, ვოც­ნე­ბობ­დი. რაც შე­ე­ხე­ბა კა­რი­ე­რას, ძნე­ლია ილა­პა­რა­კო მაქ­სი­მუმ­ზე, ბევ­რი გეგ­მა მაქვს სა­მო­მავ­ლოდ.

ნინო გიგიშვილი

ambebi.ge