„მქონდა კითხვები, მაგრამ მშობლებს ან ღმერთს არასდროს არაფერში ვადანაშაულებდი“ - ლაზარე ლელაძე

აქონდროპლაზიის სინდრომის მქონე, ლაზარე ლელაძე თავისი დიაგნოზისა და ცხოვრებისეული სირთულეების შესახებ ambebi.ge-სთან საუბრობს. გთავაზობთ ამონარიდს ინტერვიუდან.

„ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა და ისეთ გა­რე­მო­ში მოვ­ხვდი, სა­დაც არა­ვინ მაგ­რძნო­ბი­ნებ­და, რომ მათ­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი გა­რეგ­ნო­ბა მქონ­და, მაგ­რამ უბ­ნი­დან რომ გავ­დი­ო­დი, მერე ვამ­ჩნევ­დი გან­სხვა­ვე­ბულ გა­მო­ხედ­ვებს. ვცდი­ლობ­დი, ეს ყვე­ლა­ფე­რი გულ­თან ახ­ლოს არ მი­მე­ტა­ნა და პი­რი­ქით, ვფიქ­რობ ამან გა­მაძ­ლი­ე­რა. ძი­რი­თა­დად, ჯან­მრთე­ლო­ბის მხრივ ვა­წყდე­ბო­დი პრობ­ლე­მებს. ეს და­ა­ვა­დე­ბა სპე­ცი­ფი­კუ­რია და მხედ­ვე­ლო­ბი­სა და სმე­ნის დაქ­ვე­ი­თე­ბას იწ­ვევს, ასე­ვე სა­სუნ­თქი გზე­ბის პრობ­ლე­მებს, კი­დუ­რე­ბის დე­ფორ­მი­რე­ბას და ა.შ. პი­რა­დად მე, ბავ­შვო­ბა­ში სმე­ნას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი პრობ­ლე­მა შე­მექ­მნა, ასე­ვე - სა­სუნ­თქ გზებ­ზე. მერე პე­რი­ო­დუ­ლად წე­ლის ტკი­ვი­ლიც მქონ­და. ამა­ნაც გა­ი­ა­რა, რად­გან და­მო­უ­კი­დებ­ლად ბევ­რს ვვარ­ჯი­შობ­დი.

დე­და­ჩემ­სა და მა­მა­ჩემს საკ­მა­ოდ ცნო­ბი­ლი ექი­მი ჰყავ­დათ აყ­ვა­ნი­ლი. ჯერ კი­დევ მშო­ბი­ა­რო­ბამ­დე, ექოს­კო­პი­ა­ზე უთხრეს, რომ მოკ­ლე კი­დუ­რე­ბი მექ­ნე­ბო­და და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და­ვი­ბა­დე­ბო­დი. ორი უფ­რო­სი ძმა მყავს, ისი­ნი ჯან­მრთე­ლე­ბი არი­ან...

აქონ­დროპ­ლა­ზი­ით და­ა­ვა­დე­ბუ­ლე­ბის ნა­წილს და­ბა­დე­ბი­დან დე­ფორ­მი­რე­ბუ­ლი აქვს კი­დუ­რე­ბი, ზოგს მერე ეწყე­ბა, გარ­კვე­ულ ასაკ­ში, როცა ორ­გა­ნიზ­მი ფორ­მირ­დე­ბა. პი­რა­დად მე, ძა­ლი­ან მცი­რე სირ­თუ­ლე­ე­ბი მქონ­და, მაგ­რამ ზო­გი­ერთს ისე ძა­ლი­ან სტკი­ვა კი­დუ­რე­ბი, რომ ამ ტკი­ვილს ვერ უძ­ლებს. ყვე­ლა­ფე­რი ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რია.

წა­მა­ლი, რო­მელ­ზეც ახლა სა­უბ­რო­ბენ, ეხ­მა­რე­ბა მათ, ვი­საც ზო­ნე­ბი ჯერ არ აქვს და­ხუ­რუ­ლი. შე­იძ­ლე­ბა ამ წა­მალ­მა სი­მაღ­ლე­ში არ გა­ზარ­დოს, მაგ­რამ კი­დუ­რე­ბის სხვაგ­ვარ ფორ­მი­რე­ბას შე­უ­შა­ლოს ხელი და ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი კი­დუ­რე­ბი ჰქონ­დეთ ამ ბავ­შვებს და მერე ტკი­ვი­ლიც არ შე­ა­წუ­ხებთ. აქონ­დროპ­ლა­ზი­ის დროს ძვლე­ბის აღ­ნა­გო­ბა, ძვლე­ბის სტრუქ­ტუ­რა არას­ტან­დარ­ტუ­ლა­დაა გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი - ხრტი­ლის ნაკ­ლე­ბო­ბაა ძვლო­ვან სტრუქ­ტუ­რა­ში, რაც იწ­ვევს კი­დუ­რე­ბის ზრდის ჩა­მორ­ჩე­ნას ტორ­სის ზრდას­თან შე­და­რე­ბით. ასე­ვე აქვს სხვა და­მა­ხა­სი­ა­თებ­ლე­ბიც, მა­გა­ლი­თად, თა­ვის გარ­შე­მო­წე­რი­ლო­ბა ნორ­მა­ზე დი­დია, მკერ­დის გარ­შე­მო­წე­რი­ლო­ბა - ნორ­მა­ზე პა­ტა­რა და ა.შ...

სკო­ლის პე­რი­ო­დი ძა­ლი­ან კარ­გი იყო, არა­ნა­ი­რი პრობ­ლე­მა არ შემ­ქმნია ჩემი გა­რეგ­ნო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე. არ მქო­ნია მო­მენ­ტე­ბი, ვინ­მეს რამე ისე მი­ე­თი­თე­ბი­ნა, რა­ღა­ცა­ზე გული დამ­წყვე­ტო­და და გულ­ჩა­თხრო­ბი­ლი გავმხდა­რი­ყა­ვი. პი­რი­ქით, ძა­ლი­ან მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა იგ­რძნო­ბო­და. დღემ­დე კარ­გად მახ­სოვს ყვე­ლა, მას­წავ­ლებ­ლი­დან და­წყე­ბუ­ლი, მოს­წავ­ლე­ე­ბით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ფსი­ქო­ლო­გის დახ­მა­რე­ბაც არა­სო­დეს დამ­ჭირ­ვე­ბია და ამა­ში ჩემი ოჯა­ხის დამ­სა­ხუ­რე­ბა დიდი იყო. გა­რე­მოც­ვა და ოჯა­ხი დიდ გავ­ლე­ნას ახ­დენს ადა­მი­ა­ნებ­ზე. რაც უფრო მე­ტად გა­ა­მახ­ვი­ლებ ბავ­შვთან მის პრობ­ლე­მა­ზე ყუ­რა­დღე­ბას და მი­ახ­ვედ­რებ, რომ რა­ღაც სჭირთ, მით მე­ტად და­ით­რგუ­ნე­ბი­ან. ჩემი რჩე­ვა იქ­ნე­ბა მშობ­ლე­ბი­სად­მი, ბავ­შვებს არ ესა­უბ­რონ იმა­ზე, თით­ქოს ისი­ნი ზედ­მე­ტად და­ჩაგ­რუ­ლე­ბი არი­ან. არა, ჩვენ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბი ვართ, უბ­რა­ლოდ, სხვებ­თან შე­და­რე­ბით - დაბ­ლე­ბი. არ უნდა იფიქ­რონ, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში ვე­რა­ფერს შეძ­ლე­ბენ და ამ შემ­თხვე­ვა­ში, არც სა­კუ­თა­რი თა­ვის და­მო­უ­კი­დებ­ლად მოვ­ლა გა­უ­ჭირ­დე­ბათ და რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლე­ბიც იქ­ნე­ბი­ან. მე უბ­რა­ლოდ, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ვარ - მშობ­ლე­ბის წყა­ლო­ბით, ეს ყო­ველ­თვის გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი მქონ­და.

...სა­კუ­თარ თავ­თან მქონ­და კი­თხვე­ბი: რა­ტომ ვარ ასე და არა - ისე? მაგ­რამ მშობ­ლებს, ცხოვ­რე­ბას ან ღმერ­თს არას­დროს არა­ფერ­ში ვა­და­ნა­შა­უ­ლებ­დი. პი­რი­ქით, ძა­ლი­ან მად­ლო­ბე­ლი ვარ ღმერ­თის იმის გამო, რო­გო­რიც ვარ და რაც მაქვს; მად­ლი­ე­რი ვარ მშობ­ლე­ბის და ყვე­ლა­სი, ვინც მი­მი­ღო ისე­თი, რო­გო­რიც გახ­ლა­ვართ. გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი რომ ვი­ყა­ვი, ამის გამო სახ­ლში არა­ნა­ი­რი პრი­ვი­ლე­გია არ მქო­ნია; რო­გორც ჩემი ძმე­ბი ის­ჯე­ბოდ­ნენ, ისე მტუქ­სავ­დნენ მეც. თუ რამე უხა­რო­და ჩემს ძმებს, მეც ისე მი­ხა­რო­და. რო­გორც ჩემი მე­გობ­რე­ბი და სხვა და­ნარ­ჩე­ნი ბავ­შვე­ბი იქ­ცე­ოდ­ნენ, ისე ვიქ­ცე­ო­დი მეც. ღმერ­თის მად­ლო­ბე­ლი ვარ და მინ­და სხვებ­საც და­ვა­ნახ­ვო, რომ ნე­ბის­მი­ე­რი სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან არ­სე­ბობს გა­მო­სა­ვა­ლი, - ამბობს ინტერვიუში ლაზარე.