„დედაჩემი მეუბნებოდა, რომ თუ ტაძარში არ ვივლიდი და ცოდვებს არ მოვინანიებდი, აუცილებლად ჯოჯოხეთში მოვხვდებოდი“ - გიორგი კეკელიძე
ეროვნული ბიბლიოთეკის დირექტორი, მწერალი, გიორგი კეკელიძე სოციალურ ქსელში ემოციურ ჩანახატს აქვეყნებს.
„- შემიძლია ასე ვიყო საათობით გაუნძრევლად შენთან ერთად და მზის ჩასვლას ვუყურო - თქვა გოგომ
- რა თქმა უნდა - ვუთხარი მე.
- წითელ ღვინოს ინებებთ თუ თეთრს - გვითხრა იქაურმა ბიჭმა.
- თეთრს - უთხრა გოგომ - არა, არა წითელი ტკბილი მოგვიტანეთ. ანდა არა - თეთრი იყოს.
იქაურმა ბიჭმა ღვინო მოიტანა, ჭიქაში ბოთლის ოსტატური წაქცევით ხუთი წვეთი ჩაასხა, მერე ჭიქა მაღლა აღმართა და მსუბუქად დაატრიალა ცალი თვალის მოჭუტვით, თითქოს მზის ღმერთს შესწირაო მორიგი 15 დოლარი.
- რა კარგია შენთან - მითხრა გოგომ - გარეთ სამყარო აღარც არსებობს და ვართ მხოლოდ მე და შენ - მარადიულ უსასრულობაში. გრძნობ ჩემს გულისცემას?
- ასე შორიდან? - გავრისკე მე.
გოგოს ეწყინა, მაგრამ მალე გადაუარა.
- ძალიან მიყვარს პაემნები. აი, ძალიან! - თქვა გოგომ
მე არაფერი მითქვამს.
- გესმის ჩიტები ჭიკჭიკი? წარმოიდგინე, სოფელში, შენთან, აივანზე ვზივართ და ყოველ დილით ჩიტების ჭიკჭიკი გვესმის.
წარმოვიდგინე.
საგანგებო სანთელი ჩაქრა. გამოვცვლით - თქვა საიდანღაც იქაურმა ბიჭმა.
- აუცილებლად გამოცვალეთ! - უთხრა გოგომ - ღვინო. სანთელი. მყუდროება. მოიცა, რაღაც გვაკლია. იცი, რა?
მე არ ვიცოდი.
- ყვავილები, სულელო! - გაიცინა გოგომ და ცხვირზე თითი მომაჭირა.
- გახედე, ნახე, მზე რა ლამაზად ჩადის!
მე საათს დავხედე. ცხრის ნახევარი იყო.
- ასე საათობით შემიძლია ვიჯდე, გაუნძრევლად და არაფერზე ვფიქრობდე! - თქვა გოგომ - დღეს არსად მეჩქარება. სანამ არ დაიკეტება, ვიჯდეთ. თუნდაც ჩუმად. ვისუნთქოთ ჰაერი. შევიგრძნოთ თავისუფლების ნეტარება. ვიყოთ ასე გაშეშებული. შევიგრძნოთ ერთმანეთის ფიქრი. გავაერთიანოთ. საათობით. გაუნძრევლად. რა საოცარია არა? საათობით. გაუნძრევლად. საათობით. გაუნძრევლად!
- მართალი იყო დედაჩემი! - ვთქვი მე.
- რა? - მკითხა გოგომ.
- არა, არაფერი.
ხოლო დედაჩემი მეუბნებოდა, რომ თუ ტაძარში არ ვივლიდი და ცოდვებს არ მოვინანიებდი, აუცილებლად ჯოჯოხეთში მოვხვდებოდი. მე გუშინწინ მოვკვდი. თან ისე, რომ ტაძარში მისვლა ვერ მოვასწარი“, - წერს კეკელიძე.
