გიჟის გული მის პირშია, ბრძენი კაცის ენა კი - მის გულში

ბოლო 20 წლის განმავლობაში ყველა ტიპის აუდიტორიის წინაშე მისაუბრია ბენჯამინ ფრანკლინის „პერსონაჟის“ სახით. ერთ დღეს, სტუმრის რანგში, დაწყებითი სკოლის მოსწავლეებს ვესაუბრებოდი. ერთმა მოსწავლემ ხელი ასწია და თქვა: "მე მეგონა, მოკვდი". ეს არ იყო უჩვეულო კომენტარი და შევეცადე,

შესაბამისი პასუხი მეპოვა: „დიახ, მე 1790 წლის 17 აპრილს მოვკვდი, როცა 84 წლის ვიყავი, მაგრამ არ მომეწონა სიკვდილი და აღარასოდეს ვაპირებ ამის გაკეთებას“.

მე მაშინვე სხვა კითხვები დავსვი და უკანა რიგში მჯდომ ბიჭს დავუძახე, რომელმაც ხელი ასწია. მან მკითხა: "როცა სამოთხეში იყავი, იქ დედაჩემი ხომ არ გინახავს?"

გული გამიჩერდა. მინდოდა იატაკი გახსნილიყო და ჩავეყლაპე. ერთადერთი აზრი ის მომივიდა, რომ მივხვდი, სიტუაცია ძალიან გავაფუჭე! 11 წლის ბიჭთან თანაკლასელების წინაშე ამ თემაზე არ უნდა მესაუბრა. ისიც ვიცოდი, რომ ის როგორმე უნდა დამემშვიდებინა.

შემდეგ ჩემი საკუთარი ხმა მომესმა: „არ ვარ დარწმუნებული, რომ მათ შორის დედაშენი იყო, მაგრამ თუ ეს მართალია, მე იქ ყველაზე ლამაზ ანგელოზს შევხვდი“.

ბიჭს სახეზე ღიმილმა გადაუარა და მივხვდი, რომ სწორად ვუპასუხე. ვფიქრობ, შესაძლოა ბიჭი ოდნავ გავამხნევე, რომ იქ, ყველაზე ლამაზ კუთხეში, დედამისი ვნახე.

მორალი: გიჟის გული მის პირშია, ბრძენი კაცის ენა კი - მის გულში - ბენჯამინ ფრანკლინი.