რას გვასწავლის იაპონური დიზაინი სახლის ინტერიერზე?

იაპონური ინტერიერის დიზაინი მხოლოდ ესთეტიკა არ არის - ეს არის ფილოსოფია, ცხოვრების სტილი და შინაგანი ჰარმონიის ძიება. იაპონურ კულტურაში სახლი არ განიხილება მხოლოდ როგორც საცხოვრებელი სივრცე, არამედ როგორც ადგილი, სადაც ადამიანი ენერგიას აღიდგენს, ბუნებას უახლოვდება და შინაგან სიმშვიდეს პოულობს. სწორედ ამიტომ, იაპონური დიზაინი თანამედროვე სამყაროში ერთ-ერთი ყველაზე მოთხოვნადი მიმართულებაა.

იაპონური დიზაინი გვასწავლის, რომ ჭარბი ნივთები არა მხოლოდ სივრცეს ავიწროებს, არამედ აზროვნებასაც. ამიტომ ოთახებში ყოველთვის შეინიშნება მინიმალური ავეჯი და დეკორი. ამ სტილის მთავარი პრინციპია: “რაც აუცილებელია, ის დარჩეს; დანარჩენი - ზედმეტია.”

დეკორი. ამ სტილის მთავარი პრინციპია: “რაც აუცილებელია, ის დარჩეს; დანარჩენი - ზედმეტია.”

იაპონური ინტერიერი ბუნებასთან ერთობას უსვამს ხაზს. ხის, ქვის, ბამბუკის, თიხისა და ბამბის მასალები ქმნის სითბოსა და ბუნებრივ სიმარტივეს. შინ მცენარეები, bonsai ან ikebana (ყვავილების კომპოზიცია) სივრცეს სიცოცხლესა და სიმშვიდეს მატებს.

იაპონური სახლის ინტერიერი დიდ მნიშვნელობას ანიჭებს ბუნებრივ განათებას. მსუბუქი, ნახევრად გამჭვირვალე ფარდები და სლაიდერი კარები (shoji) ოთახს სიფაქიზესა და ჰაეროვნებას ანიჭებს. აქ არ არის მკვეთრი განათება - სინათლე და ჩრდილი ერთობლივად ქმნის დამამშვიდებელ ატმოსფეროს.

იაპონური ოთახები ადვილად იცვლება საჭიროების მიხედვით. მაგალითად, ერთი და იგივე სივრცე შეიძლება დილით სამუშაო კაბინეტად, საღამოს კი სასადილოდ იქცეს. ეს მოქნილობა განპირობებულია სლაიდერი კარებითა და მოძრავი ავეჯით, რაც სივრცეს მაქსიმალურად პრაქტიკულს ხდის.

იაპონური ესთეტიკის ერთ-ერთი მთავარი პრინციპია ვაბი-საბი - ბუნებრივის, უბრალოსა და არასრულყოფილის სილამაზე. ეს ნიშნავს, რომ ასაკიანი ხის ავეჯი, მსუბუქად დაზიანებული კერამიკა ან უხეში ტექსტურა არა ხარვეზად, არამედ სილამაზის ნაწილად აღიქმება.

რას ვსწავლობთ ჩვენ?

• მინიმალიზმი გვახსენებს, რომ ნივთებზე მეტად მნიშვნელოვანია სივრცე და სუნთქვა;
• ბუნებრივ მასალებზე აქცენტი გვაჩვენებს, როგორ შეიძლება შინ ბუნების შემოტანა;
• სინათლისა და ჩრდილის თამაში გვასწავლის სიმშვიდის შექმნას გარემოში;
• ვაბი-საბი გვიხსნის, რომ სრულყოფილება იდეალურობაში კი არა, ბუნებრივ და ნამდვილშია.