„გვირგვინის მოხვევას, რომ ვიწყებ, ყურში ისევ იგივე ხმა ჩამესმის..." - რა ემოციურ ისტორიას იხსენებს ზურაბ შევარდნაძე?

„გარდენია შევარდნაძის“ მფლობელი, ზურა შევარდნაძე სოციალურ ქსელში ემოციურ ამბავს იხსენებს. მისი თქმით, პირველი სამგლოვიარო გვირგვინი 12 წლის ასაკში გააკეთა.

„პირველი სამგლოვიარო გვირგვინი, რომ გავაკეთე ათი შეიძლება თორმეტი წლის ვიქნებოდი.

ოსტატურად ვაგორგოლავებდი ხავსის გუნდას, პალმის, მაგნოლიის, კამელიის ფოთლებს და კრიფტომერიის წიწვებს ვიყენებდი. თხილის წვრილი წკნელით მოვწნავდი კალათას და კოჭის ძაფით ვახვევდი მოხრილ რკალზე ნაძვის ტოტებს. ყვავილს სეზონის მიხედვით ვურჩევდი და ვამაგრებდი წვრილად დახეჩილ ფიჭვის ტკეჩებზე ალუმინის სინით.

"ჯერ რომ არ გაგიკეთებია იმფერი უნდა ქნა ნენა, ნამეტანი გულმოკლული და მგლოვიარე ვარ..."

"შენ იცი ჩემო ზურიკო, ქე იცი ბათუმში მიმაქ და არ მევიჯაყო..."

"დიდი გამიკეთე ნენა, კაი მინდა იყოს ბრიალა, მეისპო მაგის მომგონი..." და მისთანები ბევრი.

ზოგჯერ დამეზარებოდა, მარა უარის თქმას ბებია არ მანებებდა. "არ უთხრა ბებია ვარი, თუ რამე შეგიძლია დამწუხრებულ ადამიანს გუუკეთო, უნდა გუუკეთო..."

"მაი ცოცხალიზა კეთდება ბებია თვარა იი გაჭივრებული მაგას ვეღარ დეინახავს..."

ნალიის ქვეშ მქონდა სახელოსნო გამართული, კეთების დროს ჩამომივლიდა და შემეხვეწებოდა: "გული არ დააკლო ნენა, ჩუუმატე ყვავილი, ჩუუმატე.." გურული წესების მიხედვით, ამფერ საქმეში გასამრჯელოს აღებაც არ ვარგოდა და ვიყავი ასე.

ამ "ხელობას" ვუმადლი, რომ მთელი სტუდენტობა არ მომშივებია. ვაკის პარკთან, ყვავილების რკინის ჯიხურში ვმუშაობდი, ქალაქში ვინმე, რომ გარდაიცვლებოდა ზუსტად ან დაახლოებით მაინც ვიცოდით რა დაკვეთები იქნებოდა და ვისგან, სათანადოდ ვიმარაგებდით მასალას და ყავილს. სამგლოვირო თაიგულის ან გვირგვინის კეთება ბევრად უფრო ძნელია ვინემ საზეიმო მორთულობის. თავშეკავებული უნდა იყოს "ვენოკი" მასწავლიდა ყველა ჩემი მასწავლებელი.

გერმანიაში უკვე ფლორისტულ, სამებაღეო სკოლაში ჩემი ნაკეთები ყველას ნაკეთბისგან გამოირჩეოდა, ჩვენი პედაგოგი, ტილდა ბაუმანი აღნიშნავდა რომ საბჭოთა იერი დაკრავს ზურაბის ნახელავს, არაზომიერიაო და ძალიან მიქებდა ნაკეთობას. მიწუნებდა მხოლოდ იმას რომ არაეკონომიურად იცი მასალის გამოყენებაო ზომიერება, ზომიერება, ზომიერებაო, დამზუოდა. მე კი ხმა ჩამესმოდა სულ "გული არ დააკლო ნენა, ჩუუმატე ყვავილი, ჩუუმატე.."

რამდენი პატივსაცემი მასწავლებელი მყავდა, ყველაზე უკეთესი მაინც ჩემი უსწავლელი ბებია გამოდგა. ყოველთვის ამრთლებს: "გული არ დააკლო ნენა, ჩუუმატე....",- წერს ზურა შევარდნაძე.