რას გვიყვება თბილისის არქიტექტურა თბილისელებზე?

თბილისის ქუჩებში სეირნობა ხშირად ჰგავს სარკეებში ჩახედვას - ყოველი ფასადი, კორნიზი, აივანი ან კედელზე ჩამოკიდებული სარეცხი ამბობს რამეს ჩვენზე, თბილისელებზე. ერთ კუთხეში ხის გაშავებული აივანი გესალმება, ძველი ყვავილებით და მოჩუქურთმებული ბალუსტრადით, გვერდით კი მინის გლუვი ფასადი ცივად ირეკლავს ქალაქის ჭრელობას. თითქოს არაფერს ემოციურს არ გეტყვის, მაგრამ მაინც იქცევს ყურადღებას. და ზემოთ, რომელიღაც თაღში, ჩამოკიდებულია სარეცხი ყოველდღიურობის სიმბოლო, რომელიც თბილისის არქიტექტურას თითქმის ყველაზე მეტად მიესადაგება: სპონტანური, უჩვეულო, უშუალო. ეს ქალაქი არ არის ერთ სტილში შეკრული. მას არ აქვს ლონდონის სიმეტრია, პარიზის ერთფეროვანი ჰარმონია ან ტოკიოს ზუსტი რიტმი. თბილისი უფრო წააგავს მოულოდნელად დაწყებულ მუსიკას, რომელიც გზადაგზა იცვლის ტონალობას: ერთ უბანში მოულოდნელად აღმოჩნდები იტალიური ეზოს სიჩუმეში, სადაც ჩიტის ხმა და ქვაფენილი ერთად ქმნიან ქალაქის გულისცემას, მეორეში კი ხვდები ცათამბჯენს. მაგრამ სწორედ ამ არეულ და უკონტროლო სილამაზეში ჩანს ჩვენი ბუნება.

ჩვენ, თბილისელები, გრძნობით ვაშენებთ. ზოგჯერ ემოციურად, დაუგეგმავად, ზედმეტად თამამად, ზოგჯერ კი სითბოთი და სიყვარულით. ჩვენი აივნები უფრო წარმოგვაჩენს ისეთს როგორებიც ვართ, ვიდრე პასპორტები. ჩვენი ეზოები გვაერთიანებს ისე, როგორც ქალაქის რუკა ვერასდროს გაბედავდა.

თბილისი არის ქალაქი, რომელსაც წესრიგი არასდროს შვენოდა. ის ისწრაფვის ადამიანურობისკენ და არა იდეალურობისკენ.

თბილისელებს უყვართ ფართო აივნები, ქუჩაში გამოსული ცხოვრება, კედელზე დადებული ყვავილის ქოთნები და ისეთი ეზოები, სადაც ყველა ყველას იცნობს. ეს მჭიდრო თანაცხოვრების კულტურა დღესაც შემორჩენილია თუნდაც ძველი კორპუსის სადარბაზოში, სადაც სუნები, ხმები და ამბები ერთ სივრცეში ერწყმის ერთმანეთს. თბილისი არ არის ინდივიდუალური ქალაქი ის ერთობლივობაზეა დაფუძნებული. ამიტომაც, მისი არქიტექტურაც მეტწილად კოლექტიურია: აივანი ხედავს მეზობელ აივანს, ფანჯარა - სხვის ჭერზე გადის, ბინა - მეზობლის ისტორიებს ისმენს.

თბილისურ არქიტექტურაში გვერდიგვერდ ცხოვრობენ:

• ხის აივნები და რკინის კიბეები;
• ნეოკლასიკური სვეტები და პანელური კორპუსები;
• თანამედროვე ლოფტები და სარდაფებში გადაკეთებული საცხოვრებლები.

ეს ყველაფერი გვიჩვენებს, რომ თბილისელეს ვერ მოაქცევ ერთი სტილის ადამიანებად. ჩვენთან განსხვავებულ დროს და გემოვნებას შეუძლია თანაარსებობა - და ზოგჯერ სიყვარულსაც.

თბილისური არქიტექტურა არის ქალაქის გული და თბილისელთა ხასიათის ანარეკლი. ის გვიჩვენებს, რომ ჩვენ ვართ ცოცხალი, ემოციური და ურთიერთობაზე ორიენტირებულნი. შეგვიძლია მორგება და შეჩვევა ქაოსზე და რაც მთავარია  ყოველთვის ვპოულობთ გზას, რომ ყველაზე არასტანდარტულ სივრცეში ჩვენი შინაურობა შევქმნათ.