იწინასწარმეტყველა თუ არა ლელა კაკულიამ შოვის ტრაგედია? - „ამ ხედვის შემდეგ ქალბატონი ლელა თითქმის ათი დღე დუმდა“

ლელა კაკულიას ფეისბუკ გვერდზე მოქალაქე, ირმა გელაშვილის ღია წერილი ვრცელდება, რომელსაც უცვლელად გთავაზობთ:

„ღია წერილი „ჭკუვა უხმარ“ ბრიყვებს:

რამდენიმე დღე სრულიად შეგნებულად ვიკავებდი თავს ამ წერილის დაწერისგან, რათა ბრიყვთა ბრიყვულ კომენტარებზე მშვიდად და მაქსიმალურად კორექტულად მეპასუხა და ის მამაპაპური ფრაზები არ გადმომეფრქვია საჯაროდ, რაც ენაზე მადგებოდა.

რატომ არ დაინახა ლელა კაკულიამ შოვის ტრაგედია და რატომ არ იწინასწარმეტყველაო, იკითხეს მავანთ.

იკითხეს რა, ლამის მთლად ლელა კაკულიას აჰკიდეს ის ცოდვა, რომელიც ახლახან დატრიალდა ჩვენს ქვეყანაში.

არადა, კიდეც დაინახა და კიდეც იწინასწარმეტყველა — თანაც დიდი ხნით ადრე. ეს ჩანაწერი ჩვენს მკითხველებს ნამდვილად ემახსოვრებათ, რადგან ლელა კაკულიას საავტორო გაზეთშიც გამოქვეყნდა და მის წიგნებშიც შევიდა. შესაბამისად, მათ მსგავსი ბრიყვული შეკითხვა არ გასჩენიათ — ეს მხოლოდ მათ „მოახერხეს“, ვისაც წინასწარმეტყველებები არ წაუკითხავს და როყიოდ ისვრიან „ფრაზა-შედევრებს“.

სხვა ჩანაწერებს, სადაც საქართველოში მოსალოდნელ მეწყერებზე საუბრობს ქალბატონი ლელა, არც კი შევეხები, მხოლოდ ამ ერთს შეგახსენებთ.

1998 წელი, 22 სექტემბერი

დღეს, დილის 7 საათზე ვიხილე საშინელი სურათი. ის იმდენად ახლო იყო ჩემთან, მიწიერ ლელასთან, რომ შემეშინდა — ასე პირველად შემეშინდა ცხოვრებაში.

აი რა ვნახე: მივდიოდი მდინარეზე. ჩავედი მდინარის პირას. სიგანე მდინარისა სამი კილომეტრია, წარმოიდგინეთ. მოედინებოდა სუფთა, არაგვივით ჩქარი წყალი. ეს ძალიან განიერი ხეობა იყო, ირგვლივ ტყეებითა და მაღალი, ცაში აზიდული მთებით.

ვუყურებ მათ. ავფორიაქდი ამ უზარმაზარ ხეობაში, თანაც ეს სწრაფი მდინარეც (ძნელია ძალიან, მერწმუნეთ, ერთდროულად ხედვა და თან მონაწილეობა მასში)! სუნთქვა შემეკრა.

უცებ დავინახე, რომ სუფთა წყალს შეერია ქვიშიანი, ყავისფერი, მღვრიე ტალღები. ეს სურათი მზაფრავს, ისე მზაფრავს და იმხელა შიში მაქვს, რომ ვერ აღვწერ. ამ დროს გავიხედე და… ღმერთო, დიდებულო!!! გავიხედე შორს და დავინახე ცას შეერთებული აზვირთებული, ამღვრეული, ტალახიანი, შავი ტალღები. ცა არც კი ჩანდა, მე კი ხეობაში ვდგავარ და ვუყურებ ამას. შიშმა გამაშეშა!

ამას მარტო მე ვხედავდი და ვიცოდი, რომ არ გამომეყვანა ხალხი, ჩემ ირგვლივ ვინც იყო, სიკვდილი არ ასცდებოდათ — ჯოჯოხეთური სიკვდილი.

ხელში თაკო (ქალბატონი ლელას ქალიშვილი თამარ პატარაია, — ი.გ.) აღმომაჩნდა უცებ. მივხვდი, თაკოს სახით ბავშვებსაც შველა სჭირდებოდათ. გამოვბრუნდი და გამოვიქეცი. გამომყვნენ. მეგონა, ვერ ავაღწევდი, მაგრამ ქოშინი არც დამიწყია, ისე მივაღწიე მთის წვერს (ღმერთო, მე ხომ წინასწარმეტყველი ვარ, მე ვხედავ ამ ტალღებს, ეს ხომ მომავალში მოდის, ჯერ შორსაა, ჩემთვის კი ახლოს ჩანდა). წყალი სწრაფია ძალიან, მაგრამ მე უკვე ავედი თაკოსთან და ჩემ ხალხთან ერთად მთაზე.

ვუყურებ მთის ქიმს, უკვე იქ ვარ. ხეობა ძალიან, ძალიან, ძალიან ღრმაა და ვზომავ მანძილს თვალით — წყალი მთის ქიმამდე ამოვა, მაგრამ ხომ ვერ გადმოლახავს-მეთქი?

აღარ მსურდა ხედვა, არა! გამოვედი, მაგრამ ისევ ვერთვები კოსმოსს. თუმცა, იმდენად ძლიერი იყო შიში, რომ კოსმოსს კივილით მოვწყდი...

ავდექი და წავედი ტყეში, ქოროღლისკენ. იქ პატარა ეკლესიაა, დაუმთავრებელი. თითქმის სირბილით მივდიოდი. როგორ აღმოვჩნდი ამ ეკლესიის წინ, არ მახსოვს. თავისთავად აღმომხდა: „ღმერთო, ღვთისმშობელო მარიამ, შენ უშველე საქართველოს!“ და გამწარებულმა პირჯვარი გადავიწერე.

ოფლი წყალივით ჩამომდიოდა — სიმწრის ოფლი“.

ამ ხედვის შემდეგ ქალბატონი ლელა თითქმის ათი დღე დუმდა — სიტყვა არ უთქვამს, ერთი სიტყვაც კი. მხოლოდ ტიროდა.

სხვათა შორის, იგივე მოხდა ახლაც. შოვის ტრაგედიამდე რამდენიმე დღით ადრე, ქალბატონ ლელას საერთოდ წაერთვა ლაპარაკის სურვილი. თავს ძალას ატანდა, რომ რამე ეთქვა. თან იცრემლებოდა. მერე ის იყო, შოვში ჯოჯოხეთი დატრიალდა...

თუ რომელიმე ბრიყვი იკითხავს, რატომ ახლაც არ იწინასწარმეტყველაო, მათ თავად ქალბატონი ლელას სიტყვებით ვუპასუხებ:

„რასაც ვხედავ და მეუბნებიან, იმას ვწერ და ვწინასწარმეტყველებ. ეს ყოველივე მოდის კოსმოსიდან... ფრთხილად!!! თუ არ იქნებით ობიექტურები, თუ არ იქნებით მართალი სიტყვის მომტანნი და სამართლის მოქმედნი, ვხედავ, ყველაფერს კარგავთ. ვიმეორებ: ფრთხილად!“

ჰოდა, ფრთხილად, ბატონო ბრიყვებო! სანამ სიტყვის სათქმელად პირებს დააღებთ, მანამ აზრებს „მოუჭირეთ“ და გონება „გაჭინთეთ“, ეგებ რამე სახეირო გამოადნოთ ემაგ მცდელობებიდან.

ეგებ მიხვდეთ, რომ „რაცა ღმერთსა არა სწადდეს, არა საქმე არ იქმნების“. ანუ, თუ ზენაარი თქმის ნება-უფლებას არ მისცემს წინასწარმეტყველს, ის ერთ ასოსაც ვერ წარმოთქვამს. გზანი უფლისანი და ნება მისი კი შეუცნობელ არს.“ - ვკითხულობთ პოსტში.