ლაღიძის წყალი – თბილისური განუმეორებლობა ჭიქაში

თბილისის ქუჩებში სიარულისას ძნელია არ შეგხვდეს ნაცნობი აბრა – „ლაღიძის წყლები“. თუმცა ბევრისთვის ეს უბრალოდ სასმელია, რეალურად კი ლაღიძის წყალი ისტორიაა, რომელიც საუკუნეზე მეტს ითვლის და თბილისური ცხოვრების განუყოფელ ნაწილად იქცა.

ლაღიძის წყლების ისტორია იწყება მე-20 საუკუნის დასაწყისში, როდესაც მიტროფანე ლაღიძემ, ქუთაისიდან ჩამოსულმა ნიჭიერმა ფარმაცევტმა, გადაწყვიტა გაეკეთებინა არაქიმიური, ბუნებრივი ექსტრაქტებისგან დამზადებული გაზიანი სასმელები. მაშინ, როდესაც მსოფლიო კულინარიის ბაზარს ხელოვნურად არომატიზებული ლიმონათები იპყრობდა, ლაღიძემ შექმნა უნიკალური, ქართულად დახვეწილი და სრულიად განსხვავებული პროდუქტი – ნატურალური სიროფით დაყენებული გაზიანი წყალი.

1900 წელს, ლაღიძემ დაიწყო ექსპერიმენტები ნატურალური სიროფების დამზადებაში, ხოლო 1904 წელს ოფიციალურად დაარსა თავისი მცირე საწარმო, რომელიც მალევე იქცა პოპულარულ ადგილად. ლაღიძის სახელობის პირველი სარეკლამო სტენდი მდებარეობდა რუსთაველის გამზირზე, ოპერის თეატრის მიმდებარედ. თუმცა, ყველასთვის კარგად ნაცნობი და დღემდე მოქმედი ლაღიძის წყლების ობიექტი რუსთაველის გამზირზე, ყოფილ სასტუმრო "თბილისის" გვერდით, გაიხსნა 1930-იან წლებში და მალევე იქცა ქალაქის ერთ-ერთ სიმბოლოდ.

ლაღიძის წყლები საბჭოთა კავშირში ერთ-ერთი ყველაზე ცნობადი ქართული ბრენდი გახდა. საბჭოთა კავშირის დროსაც კი, როდესაც თითქმის ყველა პროდუქტი სტანდარტიზებული იყო, ლაღიძის წყლები თავისი განსაკუთრებული არომატით და ხარისხით გამოირჩეოდა. საინტერესოა, რომ ლაღიძის რეცეპტები დღემდე საიდუმლოდ ინახება, ხოლო მისთვის დამახასიათებელი კომბინაციები – მაგალითად, შოკოლადი და ტარხუნა – მხოლოდ საქართველოში მზადდება.

მიტროფანე ლაღიძე 1927 წელს დაჯილდოვდა ოქროს მედლით საერთაშორისო გამოფენაზე გერმანიაში თავისი გამოგონების გამო.დღეს ლაღიძის წყალი კვლავ წარმოიქმნება თბილისსა და საქართველოს სხვა ქალაქებში, თუმცა მისი ისტორიული არსი, კულტურული დატვირთვა და უნიკალური გემო რჩება უცვლელი. იგი ერთდროულადაა ნოსტალგია და სიამაყეა – ქალაქის გემოვნური ხელწერა, რომელსაც დრო ვერ ერევა.