დაკარგული წლები
როგორ უცებ გარბის წლები,
როგორ მინდა ის წამები,
და ყველა ღამის ის სიზმრები,
ცოცხლად იქცეს ჩემო ქეთი...
მინდა ხელში აგიტატო,
მინდა მიწა არ განახო...
მინდა ისე შეგიყვარდე,
როგორც მე მიყვარხარ ჩემო კარგო!
ყველა წყენა დავივიწყოდ,
ყველა მწარე გულისტკენა,
აწინ ისღა დაგვრჩენია,
რომ ვიაროთ ნელა-ნელა...
ლამაზია ეს ცხოვრება
და ცოდვაა იმისათვსის
რომ ასეთი სიყვარული
გავიმეტოდ მიწისათვის...
არც მე მჯერა რომ არსებობს,
მსგავსი გრძობა უნახავი,
მაგრამ ერთხელ მინდა გნახო,
რომ გაიგო მე ვარ სანდო...
შეგადარებ ლამაზ მწვერვალს,
ოკიანეს და მთვარესა...
მაგრამ არცერთს არ აქვთ ერთი,
მე მათში ვერ დავინახე ღმერთი...
იტყვი ალბათ ჩემი ხმაო,
შენ ხომ არ მოგწონდაო...
ნეტა შევძლო დაგავიწყო,
გულისტკენა და ის ბოღმა,
შენ რომ ჩემში დაინახე,
და ვერ მოვიპოვე შენი ნდობა.
ერთს ქპირდები მხოლოდ ქეთი,
შენ იქნები ერთადერთი,
მეყვარები დილით, ღამით...
და საერთოდ ყველა წამით.
წყარო: poezia.in
