“როდესაც შვილი დავკრძალე და მეუღლე რეანიმაციაში მყავდა, ზუსტად იმ დღეს...“ - რას იხსენებს მამა შალვა კეკელია?

თბი­ლი­სის ვა­კის მა­ცხოვ­რის ფე­რის­ცვა­ლე­ბის სა­ხე­ლო­ბის ტაძ­რის წი­ნამ­ძღვა­რი მამა შალ­ვა კე­კე­ლია თა­ვი­სი სა­ე­რო ცხოვ­რე­ბის, ოჯა­ხის, პატ­რი­არ­ქთან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სა და უდი­დე­სი წი­ნაპ­რის, ამ­ბრო­სი ხე­ლა­ი­ას შე­სა­ხებ გა­ზეთ “კვი­რის პა­ლიტ­რას” ესა­უბ­რა. გთა­ვა­ზობთ ფრაგ­მენ­ტებს ინ­ტერ­ვი­უ­დან:

– ბავ­შვო­ბის წლე­ბი ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი იყო, ოთხი ძმა ვართ და ოჯახ­ში ყვე­ლა თა­ო­ბა ერ­თად ვცხოვ­რობ­დით – დედა, მამა, ბე­ბია და ბა­ბუა. ბე­ბი­ის სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლი, ბა­ბუ­ის და­რი­გე­ბე­ბი, მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ჩემ­ზე ძა­ლი­ან და­დე­ბი­თად აი­სა­ხე­ბო­და, თა­ნაც მისი სა­ხე­ლი მქვია, სულ ბა­ბუს­თან ერ­თად ვი­ძი­ნებ­დი და ბევრ რა­მეს მიყ­ვე­ბო­და. იყ­ვნენ მე­ო­რე ბე­ბია-ბა­ბუა – დე­დას მამა, სტე­ფა­ნე ხე­ლა­ია, და ნუნუ ბე­ბია. ისი­ნიც ჩვენ­თან ახ­ლოს ცხოვ­რობ­დნენ. დიდ სით­ბო­სა და სიყ­ვა­რულ­ში გა­ვი­ზარ­დე. დღეს ისი­ნი ამ­ქვეყ­ნად აღარ არი­ან, მაგ­რამ ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ზე დიდი კვა­ლი და­ტო­ვეს.

მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ მშო­ბელ­მა შვი­ლე­ბი ერ­თმა­ნე­თის­გან არ უნდა გა­მო­არ­ჩი­ოს, რაც, სამ­წუ­ხა­როდ, ხდე­ბა ხოლ­მე – ერთ შვილს უპი­რა­ტე­სო­ბას ანი­ჭე­ბენ და მე­ო­რეს აკ­ნი­ნე­ბენ. მშო­ბე­ლი ბავ­შვს ეუბ­ნე­ბა, შენი და ან ძმა შენ გჯო­ბია, უკეთ იქ­ცე­ვაო, და ამით მის პი­როვ­ნე­ბას ძა­ლი­ან თრგუ­ნავს. არც ისაა სწო­რი, შე­ნიშ­ვნა არ მის­ცე, თუ რა­ი­მეს აშა­ვებს და არც მუდ­მი­ვად დათ­მო­ბა. ოქ­როს შუ­ა­ლე­დი უნდა მო­ძებ­ნო. ბევ­რი ვერ აც­ნო­ბი­ე­რებს, რამ­დე­ნად დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბი­საა დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბის ურ­თი­ერ­თო­ბა, მე­გობ­რებს უფრო ანი­ჭე­ბენ უპი­რა­ტე­სო­ბას, რაც არას­წო­რია, რად­გან დასა და ძმა­ზე, შენს სის­ხლსა და ხორ­ცზე მე­ტად ვინ უნდა გიყ­ვარ­დეს? თუ ეს და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა არა გაქვს, პრობ­ლე­მა შენ­შია, არ გეს­მის, ეს რა ფა­სე­უ­ლო­ბაა.ძმებს სო­ფელ­ში ფი­ზი­კუ­რად გვი­წევ­და მუ­შა­ო­ბა, ერ­თმა­ნეთს მხარ­ში ვე­დე­ქით. ხან­და­ხან ჩვენც ვზარ­მა­ცობ­დით. ცელ­ქი ვი­ყა­ვი. სკო­ლა­ში იყო რა­ღაც საგ­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც არ მიყ­ვარ­და, ზოგი კი პი­რი­ქით, ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და და არ ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, ის გაკ­ვე­თი­ლი არ მო­მემ­ზა­დე­ბი­ნა. იყ­ვნენ პე­და­გო­გე­ბი, რომ­ლე­ბიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და და მათ­გან გა­მომ­დი­ნა­რე მათი სა­გა­ნიც. რო­გორც ყვე­ლა ბავ­შვი, მეც ისე ვიქ­ცე­ო­დი და უნდა გა­ვუ­გოთ ხოლ­მე ჩვენს შვი­ლებს. ზოგ მშო­ბელს არ ეს­მის შვი­ლის, ზედ­მეტ სიმ­კაც­რეს იჩენს, მაგ­რამ სხვა მიდ­გო­მაა სა­ჭი­რო, ის ხომ პა­ტა­რაა და ჯერ ბევ­რი რამ არ იცის, ვერ ხვდე­ბა, სხვა შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი აქვს და თა­ვის წარ­მო­ჩე­ნა­სა და დამ­კვიდ­რე­ბას ცდი­ლობს. კარ­გი პე­და­გო­გი სწო­რად მარ­თავს ამ ყვე­ლა­ფერს და ეს მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია.

– ერ­თგან ბრძა­ნეთ, რომ იო­ა­ნე, თქვე­ნი გარ­დაც­ვლი­ლი შვი­ლი, ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა ხოლ­მეო…

– იო­ა­ნე ჩემი მე­ო­თხე შვი­ლია, ჩვე­ნი ოჯა­ხის მფარ­ვე­ლი ან­გე­ლო­ზი. რო­დე­საც ადა­მი­ანს სარ­წმუ­ნო­ე­ბა არა აქვს, ძა­ლი­ან რთუ­ლია ელა­პა­რა­კო ცო­ცხალ რწმე­ნა­სა და ასეთ ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე, მაგ­რამ როცა ამას სარ­წმუ­ნო­ე­ბით უყუ­რებ, მარ­თლაც შეგ­რძნე­ბე­ბის დო­ნე­ზე ესა­უბ­რე­ბი. იო­ა­ნე ფე­რის­ცვა­ლე­ბის მა­მა­თა მო­ნას­ტერ­ში გა­ნის­ვე­ნებს, თა­ბო­რის მთა­ზე. მი­წას რომ ვაყ­რი­დი, ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, თით­ქოს ბევ­რი რამ თან გაჰ­ყვა მას. ბევ­რი რამ გა­და­ფას­და ჩემ­ში, უმ­ნიშ­ვნე­ლოდ იქცა მი­წი­ე­რი რა­ღა­ცე­ბი და ყვე­ლა დე­ტა­ლი უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გახ­და. ახლა ადა­მი­ა­ნებს ბევ­რად სიღ­რმი­სე­უ­ლად ვუდ­გე­ბი, ბევრ რა­მეს ვპა­ტი­ობ, მათ შეც­დო­მებს სხვა­ნა­ი­რად ვხე­დავ. რო­დე­საც ჩემი შვი­ლი დავ­კრძა­ლე და მე­უღ­ლე რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში უმ­ძი­მეს მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყავ­და, ზუს­ტად იმ დღეს ნათ­ლო­ბა მქონ­და და­გეგ­მი­ლი. მა­მებ­მა მი­თხრეს, ჩვენ მივ­ხე­დავ­თო, მაგ­რამ როცა იმ ადა­მი­ა­ნებ­მა და­მი­რე­კეს, ძა­ლი­ან გთხოვთ, თქვენ გამო ჩა­მო­ვე­დით და ძა­ლი­ან გვინ­და ეს მსა­ხუ­რე­ბა თქვენ ჩა­ა­ტა­რო­თო, უარი ვე­ღარ ვუ­თხა­რი. 

სრულად იხილეთ: https://kvirispalitra.ge/article/110803-zogjer-chvens-tavs-unda-gadavabijot/