თბილისის მეტრო მოლოდინების ტყვეობაში - რას გვაუწყებს ყოველდღიური შეფერხებები

პიკის საათი ქალაქში ყოველთვის გამოცდაა - განსაკუთრებით მაშინ, როცა მიწისქვეშა ტრანსპორტი შუა მოძრაობაში შეჩერდება. მეტრო გაჩერების შესახებ ბოლო დროს ხშირად გაიგებთ. 

თბილისის მეტროს ასაკი 60 წელია. მან მრავალი თაობა გადაიყვანა სამუშაოზე, სკოლაში, სახლში და უკიდურესად მნიშვნელოვან რგოლად იქცა დედაქალაქის ტრანსპორტში. დღეს, როცა ყოველდღიურად ნახევარ მილიონამდე ადამიანი სარგებლობს მეტროთი, მის მცირე ხანგრძლივ შეჩერებასაც კი ქალაქის მასშტაბით ჯაჭვური რეაქცია მოჰყვება.

„გურამიშვილის“ მეტროსადგური უკვე წლებია არ არის უბრალოდ სადგური - ის მეტროს კრიზისის მუზეუმად იქცა. სადგური რეაბილიტაციის პროცესში ჯერ კიდევ 2018 წელს უნდა შესულიყო. მაშინ სამუშაოების სია შთამბეჭდავი იყო: ახალი განათება, კედლების გაწმენდა, ვესტიბიულის მოწესრიგება, ფილების გამოცვლა… მაგრამ დღეს, ექვსი წლის შემდეგ, სადგური ისევ პრობლემის განსახიერებაა. წვიმის შემდეგ ჭერზე დაგებული შავი ბადე იმ რეალობას ემსახურება, რომლის გადაფარვაც მხოლოდ კოსმეტიკური რემონტებით ვერ ხერხდება.

თბილისის მერია და სატრანსპორტო კომპანია აცხადებენ, რომ მეტროს მოდერნიზაცია დაწყებულია. საუბარია 12 სადგურის სრულ განახლებაზე, მათ შორის „გურამიშვილზე“, ესკალატორების შეცვლაზე, შშმ პირებისთვის პირობების გაუმჯობესებაზე და ვენტილაციის სისტემების განახლებაზე. დაფინანსება კი ევროპის რეკონსტრუქციისა და განვითარების ბანკიდან მოდის.

მაგრამ აქ დგება მთავარი შეკითხვა - რამდენად სინქრონულია გეგმები რეალობასთან? დღეს, როცა მხოლოდ სადგურები კი არა, მატარებლებიც ამორტიზებული ტექნიკით მოძრაობენ, დროში გაწელილი სტრატეგიები შესაძლოა ისევ ფუჭ მოლოდინად იქცეს.

თბილისის მეტროს ვაგონების დიდი ნაწილი იმდენად მოძველებულია, რომ მათი განახლება ტექნიკურადაც კი აღარ არის ეფექტური. სწორედ ამიტომ იგეგმება ახალი ვაგონების შემოყვანა - 2030 წლისთვის უნდა დაემატოს 22 ახალი მატარებელი. პროექტის ღირებულება 200 მილიონ ევროს აჭარბებს და მის დაფინანსებაში მონაწილეობას აზიის ინფრასტრუქტურის საინვესტიციო ბანკიც იღებს.

შეფერხებები მეტროში სისტემური ხარვეზების ექოა. ეს მხოლოდ ტექნიკური ამბავი არ არის - ეს ურბანული განვითარების სურათია.